Δυσλεξία και Θεατρικό Παιχνίδι

Στο σημερινό σχολείο έξυπνα, ταλαντούχα και ευαίσθητα παιδιά, συχνά βιώνουν μια απρόσμενη σχολική αποτυχία, κυρίως στα γλωσσικά μαθήματα αλλά συχνά και στα μαθηματικά. Η δυσλεξία μπορεί να οδηγήσει σε αυτήν την εικόνα και συνήθως φέρνει μαζί της συναισθήματα ματαίωσης, απογοήτευσης, ενοχής και ντροπής.

Δυστυχώς το ελληνικό σχολείο διατηρεί τις επιφυλάξεις του. Ακόμα κάποιοι πιστεύουν ότι η αποτυχία αυτή, είναι αποτέλεσμα τεμπελιάς ή μιας όχι τόσο έντονης προσπάθειας. Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι αυτά τα παιδιά υπερ-προσπαθούν και απογοητεύονται, όταν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι κατά πολύ κατώτερο από αυτό των συμμαθητών τους, οι οποίοι τα καταφέρνουν με πολύ λιγότερη προσπάθεια.

Ως εκπαιδευτικοί όμως οφείλουμε να σκεφτούμε πώς θα προσφέρουμε τη γνώση σε αυτά τα παιδιά, όταν οι τυπικές και συνήθεις μέθοδοι διδασκαλίας δεν είναι αρκετές και κυρίως πώς θα τα κάνουμε να ορθοποδήσουν όταν αισθάνονται πως δεν μπορούν να τα καταφέρουν με τίποτα. Όταν δηλαδή η αυτοεκτίμησή τους έχει πέσει τόσο χαμηλά, ώστε να πιστεύουν πώς είναι «άχρηστοι» ή «χαζοί» μαθητές.

Η τέχνη μπορεί να γίνει μοναδικό μέσο διδασκαλίας με απρόσμενα θετικά αποτελέσματα. Τόσο τα μαθησιακά όσο και τα ψυχοσυναισθηματικά οφέλη από τη χρήση της δραματικής τέχνης στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι ανυπολόγιστα. Μαζί με τη μάθηση τα παιδιά κατακτούν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και τους άλλους, την κριτική σκέψη και την εγρήγορση για όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον. Δείχνουν ενδιαφέρον για τη γνώση, αλληλο-διδάσκονται και αλληλο-μαθαίνουν και γίνονται αυτοδύναμα σε σχέση με τη μάθηση.

Η διδασκαλία του γλωσσικού μαθήματος με τη χρήση του θεατρικού παιχνιδιού είναι πολύ σημαντική, γιατί βοηθάει τα παιδιά να κατακτήσουν με φυσικότητα, δηλαδή μέσα από την πηγαία χρήση της γλώσσας στην επικοινωνία, τη δομή, τη σύνταξη, το λεξιλόγιο και γενικότερα όλες τις πτυχές της γλώσσας. Η γλωσσική ανάπτυξη λοιπόν μπορεί να συμβεί οργανικά· η δομή, η λειτουργία και η επικοινωνιακή διάσταση της γλώσσας δεν είναι πια γράμματα σε ένα βιβλίο, αλλά βιώνονται με το σώμα και τη σκέψη των παιδιών μέσα από τις δραστηριότητες του θεατρικού παιχνιδιού, που έχουν σαν στόχο την πολύπλευρη γλωσσική καλλιέργεια.

Η μέθοδος αυτή είναι ωφέλιμη για όλους τους μαθητές. Ειδικότερα για τους δυσλεκτικούς μαθητές, όταν η διαδικασία της μάθησης γίνεται βιωματική και πολύ-αισθητηριακή (συμμετέχουν δηλαδή σε αυτήν όλες οι αισθήσεις), μπορούν να κατανοήσουν και να οργανώσουν καλύτερα τις γλωσσικές πληροφορίες, επειδή τις βιώνουν. Έτσι, χωρίς την «παραδοσιακή» απομνημόνευση, που είναι αδύνατη για τα δυσλεκτικά παιδιά, μπορούν να κατακτήσουν τη γνώση. Επιπλέον το παιχνίδι βοηθάει τα παιδιά αυτά να εκδηλώσουν πτυχές του εαυτού τους, όπως είναι η φαντασία και η εφευρετικότητα, που μέσα στη σχολική τάξη παραμένουν κρυφές. Επίσης το θεατρικό παιχνίδι στην εκπαιδευτική πράξη είναι απαλλαγμένο από την επίδοση και τη βαθμολογία. Με οδηγό την εξερεύνηση, την πρωτοβουλία και τη συνεργασία το θεατρικό παιχνίδι δε θυμίζει σε τίποτα την τυπική σχολική τάξη που μπορεί να είναι συνδεδεμένη με τη σχολική αποτυχία και με το συναίσθημα της ματαίωσης.

Πηγή: www.childit.gr / www.mariaskokou.gr

www.eidikospaidagogos.gr